ഹലോ, എന്റെ കുട്ടികളേ, നിങ്ങൾ ഒരിക്കൽ ചോദിച്ച ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം ഇതാ: ഡ്രൈവിംഗ് പഠിക്കുന്നത് എങ്ങനെയായിരുന്നു? നിങ്ങൾ ഇത് വായിക്കുന്നത് ആസ്വദിക്കുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. 1971 നവംബർ 21ന് ഞാൻ ആദ്യമായി അമേരിക്കയിൽ എത്തിയപ്പോൾ, എനിക്ക് ഇരുപത്തിയെട്ട് വയസ്സായിരുന്നു, പ്രതീക്ഷയും അനിശ്ചിതത്വവും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. എന്റെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനം വിർജീനിയയിലെ ഷെനാൻഡോ വാലിയിലെ ഒരു ചെറിയ, സമാധാനപരമായ പട്ടണമായിരുന്നു, അവിടെ ഹാരിസൺബർഗിലെ ഈസ്രേൺ മെനോണൈറ്റ് കോളേജിൽ വിദ്യാർത്ഥിയായി എനിക്ക് പ്രവേശനം ലഭിച്ചു.

വായു വ്യത്യസ്തവും വൃത്തിയുള്ളതും കൂടുതൽ തിളക്കമുള്ളതും ശരത്കാല ഇലകളുടെ ഗന്ധം സ്പർശിച്ചതുമായി തോന്നി. ഞാൻ വന്ന ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് എല്ലാം പുതിയതും വ്യത്യസ്തവുമായി തോന്നി. എന്നിരുന്നാലും, അതിന്റെ എല്ലാ വാഗ്ദാനങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, അമേരിക്കയും അദൃശ്യമായ വെല്ലുവിളികളുമായി വന്നു. അതിലൊന്ന് ചലനാത്മകതയായിരുന്നു. എനിക്ക് ഒരിക്കലും ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്ത്യയിൽ, ഒരു കാർ സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ഒരു ആഡംബരമായിരുന്നു. എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ എളിമയുള്ള സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി അത്തരം ഉടമസ്ഥാവകാശം അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല, ആവശ്യമുള്ളിടത്തെല്ലാം നടക്കാനോ തിരക്കേറിയ ബസിൽ പോകാനോ ഞാൻ ശീലിച്ചിരുന്നു.

1971 നവംബർ മുതൽ 1975 ഏപ്രിൽ വരെ അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യത്തെ നാല് വർഷക്കാലം, ഞാൻ പൂർണ്ണമായും ഒരു കാറുമില്ലാതെ ജീവിച്ചു. എന്റെ ജീവിതമാർഗ്ഗം ഒരു ലളിതമായ സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് സൈക്കിളായിരുന്നു, അത് ഒരു ബിരുദ വിദ്യാർത്ഥിയിൽ നിന്ന് $16 ന് വാങ്ങി. ആ സൈക്കിൾ എന്നെ എല്ലായിടത്തും കൊണ്ടുപോയി: പ്രാദേശിക ആശുപത്രിയിലെ പാർട്ട് ടൈം ജോലിയിലേക്കും, പള്ളിയിലേക്കും, സുഹൃത്തുക്കളുടെ വീടുകളിലേക്കും, കോളേജ് കാമ്പസിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള ശാന്തമായ പിന്നാമ്പുറങ്ങളിലേക്കും.

തണുത്ത പ്രഭാതങ്ങളിൽ അതിന്റെ ചങ്ങലയിൽ താളാത്മകമായ ക്ലിക്കിംഗ് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും കേൾക്കാൻ കഴിയും, കോളേജ് കാമ്പസിൽ ഞാൻ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുമ്പോൾ എന്റെ മുഖത്ത് കാറ്റ് അനുഭവപ്പെടുന്നു. ഇരുചക്രങ്ങളിൽ എന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യമായിരുന്നു അത്. 1974 മെയ് 19 ന് ഞാൻ ബിരുദം നേടിയപ്പോൾ, ആ വിശ്വസ്ത സൈക്കിൾ അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റി. വിർജീനിയയിലെ ഹാരിസൺബർഗിൽ നിന്ന് മിഷിഗണിലെ ഡിട്രോയിറ്റിലേക്ക് പോകുന്നതിനുമുമ്പ്,

അത്ഭുതകരമെന്നു പറയട്ടെ, ഞാൻ അത് ചെറിയ ലാഭത്തിന് വിറ്റു. ഒരു പുതിയ അധ്യായത്തിന്റെ തുടക്കത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ വിജയമായിരുന്നു അത്. ബിരുദാനന്തരം, ഞാൻ മിഷിഗണിലെ ഡെടോയിറ്റിലേക്ക് താമസം മാറി. അന്ന് അമേരിക്കയുടെ ഓട്ടോമൊബൈൽ വ്യവസായത്തിന്റെ ഹൃദയമായിരുന്ന ആ നഗരം. ലോകത്തിലെ കാറുകൾ നിർമ്മിച്ച നഗരത്തിൽ ഞാൻ ഇപ്പോഴും വാഹനമോടിച്ചിട്ടില്ല എന്നത് വിരോധാഭാസമായിരുന്നു. ഹാരിസൺബർഗിനെ അപേക്ഷിച്ച് ഡെടോയിറ്റ് വളരെ വലുതായിരുന്നു. തെരുവുകൾ അനന്തമായി നീണ്ടു, ബസുകൾ എന്റെ പുതിയ കൂട്ടാളികളായി.

പിന്നെ, ഒരു ചെറിയ തീരുമാനം എല്ലാം മാറ്റിമറിച്ചു. 1974 സെപ്തംബർ 1ന്, ഒരു ചെറിയ സന്ദർശനത്തിനായി ഞാൻ കാനഡയിലെ വിൻഡ്‌സറിലേക്ക് അതിർത്തി കടന്നു. എന്നാൽ കുടിയേറ്റ സങ്കീർണതകൾ കാരണം, എനിക്ക് യുണൈറ്റഡ് സ്‌റ്റേറ്റ്‌സിലേക്ക് വീണ്ടും പ്രവേശനം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. പെട്ടെന്ന്, ഞാൻ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയി, ഒരു സന്ദർശക പദവിയിൽ കാനഡയിൽ താമസിക്കുന്നു. ഒരു ദിവസത്തെ യാത്രയിൽ ആരംഭിച്ചത് ഏകദേശം ആറ് മാസത്തെ കാത്തിരിപ്പിലേക്കും, അനിശ്ചിതത്വം, പ്രാർത്ഥന, ക്ഷമ എന്നിവയാൽ നിറഞ്ഞ മാസങ്ങളിലേക്കും മാറി.

ഒടുവിൽ, 1975 മാർച്ച് 1ന്, ഒരു ഗ്രീൻ കാർഡുള്ള സ്ഥിര താമസക്കാരനായി എനിക്ക് യു.എസിലേക്ക് മടങ്ങാൻ അനുവാദം ലഭിച്ചു. സ്ഥിരത എത്രത്തോളം ദുർബലവും വിലപ്പെട്ടതുമാണെന്ന് ആ അനുഭവം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. ഡിടോയിറ്റിൽ തിരിച്ചെത്തിയ ഞാൻ, മിഷിഗണിലെ ഡെടോയിറ്റിലെ 675 സെവാർഡ് അവന്യൂ അപ്പാർട്ട്‌മെന്റ് #415ൽ ഹെന്റി ഫോർഡ് ആശുപത്രിക്ക് സമീപമുള്ള സെവാർഡ് അപ്പാർട്ട്‌മെന്റുകളിൽ ഒരു കിടപ്പുമുറി അപ്പാർട്ട്‌മെന്റ് വാടകയ്‌ക്കെടുത്തു. കെട്ടിടം പഴയതാണെങ്കിലും മാന്യമായിരുന്നു, എന്റേതുപോലുള്ള നിരവധി കുടിയേറ്റ കഥകളുടെ പ്രതിധ്വനികൾ നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ഞാൻ ആദ്യമായി അമേരിക്കയിൽ കാലുകുത്തിയിട്ട് നാല് വർഷത്തിലേറെയായി, പക്ഷേ എനിക്ക് ഇപ്പോഴും വാഹനമോടിക്കാൻ അറിയില്ലായിരുന്നു. മിഷിഗണിലെ ഡിടോയിറ്റ് പോലുള്ള ഒരു നഗരത്തിൽ,അത് അസൗകര്യം മാത്രമല്ല, ഒറ്റപ്പെടലും ആയിരുന്നു. 

പൊതുഗതാഗതം പരിമിതമായിരുന്നു, ജീവിതം ഓട്ടോമൊബൈലിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയായിരുന്നു. ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് നേടുക എന്നത് ഒരു ലക്ഷ്യം മാത്രമല്ല, ഒരു ആവശ്യമായി മാറി. 1975 മാർച്ചിൽ, ഞാൻ മിഷിഗൺ സ്രേറ്റ് സെക്രട്ടറിയുടെ ഓഫീസിൽ പോയി, എഴുത്തുപരീക്ഷ എഴുതി, അഭിമാനത്തോടെ എന്റെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിതാവിന്റെ പെർമിറ്റ് സ്വീകരിച്ചു. അതൊരു ചെറിയ കടലാസ് കഷണം മാത്രമായിരുന്നു, പക്ഷേ എനിക്ക് അത് ഒരു പുതിയ ലോകത്തിലേക്കുള്ള താക്കോൽ പോലെ തോന്നി.

ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ സുഹൃത്ത് വഴി, മിസ്റ്റർ ഫോർഡ് (പ്രശസ്ത കാർ നിർമ്മാതാവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല, എന്നിരുന്നാലും യാദൃശ്ചികത ഞങ്ങളെ രണ്ടുപേരെയും രസിപ്പിച്ചു) എന്ന വൃദ്ധനെ എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി. മണിക്കൂറിന് 20 ഡോളറിന് എന്നെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിപ്പിക്കാമെന്ന് അദ്ദേഹം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അധ്യാപന രീതികൾ അസാധാരണമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരു കാർഡ്‌ബോർഡ് കഷണത്തിൽ ഒരു ഡോട്ട് വച്ചു, അഞ്ച് മിനിറ്റ് കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ അത് നോക്കാൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു, ആ ശ്രദ്ധയിൽ പ്രാവീണ്യം നേടാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, ഞാൻ തീർച്ചയായും എന്റെ ഡ്രൈവിംഗ് ടെസ്റ്റ് വിജയിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പ് നൽകി.

കാർ സ്റ്റിയറിങ്ങുമായി ധ്യാനത്തിന് എന്ത് ബന്ധമുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു, പക്ഷേ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശം പിന്തുടരാൻ ശ്രമിച്ചു. നിർഭാഗ്യവശാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഡ്രൈവിംഗ് പാഠങ്ങൾ ഹ്രസ്വവും നിരാശാജനകവുമായിരുന്നു. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന് പണം നൽകിയ ഓരോ മണിക്കൂറിനും, എനിക്ക് ഇരുപത് മിനിറ്റ് മാത്രമേ നിർദ്ദേശം ലഭിച്ചുള്ളൂ. മൂന്ന് സെഷനുകൾക്ക് ശേഷം, ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു മതിയെന്ന്. അതിനാൽ, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം പാഠങ്ങൾ പഠിക്കുന്നത് നിർത്താൻ തീരുമാനിച്ചു.

അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യത്തെ കാർ

എന്റെ സ്വന്തം പഠനത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുക്കാൻ ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്ത ഞാൻ ഒരു കാർ വാങ്ങാനുള്ള സമയമായി എന്ന് തീരുമാനിച്ചു. 1975 ഏപ്രിൽ 24 ന്, അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യകാല ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വാങ്ങലുകളിൽ ഒന്ന് ഞാൻ നടത്തി: 1970 ലെ ഡോഡ്ജ് ഡാർട്ട് സ്വിംഗർ, രണ്ട് വാതിലുകളുള്ളത്, ഓഡോമീറ്ററിൽ 41,552 മൈൽ. അത് സ്വർണ്ണ നിറത്തിലായിരുന്നു  ഉറപ്പുള്ളതും, ലളിതവും, ചെറുതായി കാലാവസ്ഥയുള്ളതും, പക്ഷേ എന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് അത് മനോഹരമായിരുന്നു. ഡെടോയിറ്റിലെ ചാൽമേഴ്‌സ് അവന്യൂവിലുള്ള റെയ്‌നൽ ബ്രദേഴ്‌സ് കമ്പനിയിൽ ഞാൻ $1,226.43 പണമായി നൽകി. ലൈസൻസ് പ്ലേറ്റിൽ MFG 611 എന്ന് എഴുതിയിരുന്നു.

ആ ഡോഡ്ജ് ഡാർട്ട് കാർ വർഷങ്ങളോളം എന്റെ വിശ്വസ്ത കൂട്ടാളിയായി. എനിക്ക് ഇപ്പോഴും പൂർണ്ണ ലൈസൻസ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ, കാർ എന്റെ പേരിലും എന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തായ ഡെടോയിറ്റ് മെനോനൈറ്റ് പള്ളിയിലെ മിസ്റ്റർ കാൾ എച്ച്. സ്റ്റാളിന്റെ പേരിലും രജിസ്റ്റർ ചെയ്തു. കാൾ ഒരു സുഹൃത്ത് എന്നതിലുപരിയായിരുന്നു; അദ്ദേഹം ഒരു ഉപദേഷ്ടാവും ക്ഷമാശീലനായ അധ്യാപകനും ശാന്തമായ വിശ്വാസമുള്ള ആളുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാർഗനിർദേശത്തിലും മറ്റ് നിരവധി ദയാലുക്കളുടെ സഹായത്തിലും ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ പരിശീലിച്ചു. ജോലി കഴിഞ്ഞ് എല്ലാ വൈകുന്നേരവും ഞങ്ങൾ ഡിടോയിറ്റിലെ തെരുവുകളിലൂടെ വാഹനമോടിക്കും, എന്റെ കൈകൾ സ്റ്റിയറിംഗ് വീലിൽ മുറുകെ പിടിക്കും, എന്റെ ഹൃദയം ആവേശവും ഭയവും കൊണ്ട് തുല്യമായി മിടിക്കും.

ആദ്യമായി റോഡ് ടെസ്റ്റ് എഴുതിയപ്പോൾ, സമാന്തര പാർക്കിംഗ് ഭാഗത്ത് ഞാൻ പരാജയപ്പെട്ടു. അത് നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്നതായിരുന്നു, പക്ഷേ പരാജയം ഒരു പരാജയമല്ല, ഒരു കാലതാമസം മാത്രമാണെന്ന് ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. കുറച്ച് ആഴ്ചകൾക്കുശേഷം, ഞാൻ വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു, ഇത്തവണ ഞാൻ വിജയിച്ചു. ഒടുവിൽ സ്വന്തമായി ഒരു ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് കൈവശം വച്ചതിലൂടെ ലഭിച്ച വലിയ ആശ്വാസവും സ്വാതന്ത്ര്യവുമായിരുന്നു അത്. 1975 മെയ് 17ന്, കാളിന്റെ പേര് തലക്കെട്ടിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്തു, എന്റെ ഡോഡ്ജ് ഡാർട്ടിന്റെ ഏക ഉടമയായി ഞാൻ മാറി. ആ ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് കൈവശം വയ്ക്കുന്നത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കുള്ള പാസ്‌പോർട്ട് കൈവശം വയ്ക്കുന്നത് പോലെയായിരുന്നു. ആദ്യമായി, റോഡ് എന്നെ നയിക്കുന്നിടത്തെല്ലാം എനിക്ക് പോകാമായിരുന്നു.

മുന്നോട്ടുള്ള വഴി

തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങളിൽ ആ ഡോഡ്ജ് ഡാർട്ട് എന്നെ നിരവധി യാത്രകളിലൂടെ കൊണ്ടുപോയി. ഞാൻ ന്യൂയോർക്ക്, ഫിലാഡൽഫിയ, ഷിക്കാഗോ, ടൊറന്റോ എന്നിവിടങ്ങളിലേക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു, ഇപ്പോൾ ഞാൻ വീട് എന്ന് വിളിക്കുന്ന വിശാലമായ, വൈവിധ്യമാർന്ന ദേശത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ ഗ്രാഹ്യം വികസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഓരോ യാത്രയും നടത്തി. ഗതാഗതത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ ആ കാർ പ്രതിനിധാനം ചെയ്തു. അത് സ്വാതന്ത്ര്യമായിരുന്നു. അത് അന്തസ്സായിരുന്നു. സ്ഥിരോത്സാഹത്തിനും വിശ്വാസത്തിനും ഏറ്റവും വലിയ സാംസ്‌കാരിക അല്ലെങ്കിൽ സാമ്പത്തിക വിടവ് പോലും നികത്താൻ കഴിയുമെന്നതിന്റെ തെളിവായിരുന്നു അത്.

തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ, ഡ്രൈവിംഗ് പഠിക്കുന്നത് ഒരു വൈദഗ്ദ്ധ്യം നേടുക എന്നതല്ല; അത് ഒരു ജീവിത പരിവർത്തനത്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. അത് ഒരു വിദേശ രാജ്യത്ത് ധൈര്യത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു, റോഡ് അനിശ്ചിതത്വത്തിലായിരിക്കുമ്പോൾ മുന്നോട്ട് പോകാൻ പഠിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള വർഷങ്ങളിൽ, എനിക്ക് ധാരാളം കാറുകൾ സ്വന്തമാക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം ലഭിച്ചു, അതിലുപരി, മറ്റുള്ളവരെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിക്കാൻ സഹായിക്കാനുള്ള ഭാഗ്യവും ലഭിച്ചു.

സ്റ്റിയറിംഗ് വീലിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പരിഭ്രാന്തനായ വിദ്യാർത്ഥിയുടെ അരികിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, 1975ൽ, ആ ഡോഡ്ജ് ഡാർട്ടിൽ, ഒരു ട്രാഫിക് ലൈറ്റിന് മുന്നിൽ നിൽക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ഓർമ്മിച്ചു. ഞാൻ അവരോട് പറയും: ക്ഷമയോടെയിരിക്കുക. നിങ്ങൾ അവിടെ എത്തും. എല്ലാ ഡ്രൈവറും വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെയാണ് ആരംഭിക്കുന്നത്.

ഇപ്പോൾ, പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷം, ആ യാത്രയെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ ഞാൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. ഭയത്തിൽ നിന്ന് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കുള്ള പാത പാഠങ്ങളാൽ പാകപ്പെട്ടു, ചിലത് ക്ലാസ് മുറികളിൽ നിന്നും, മറ്റുള്ളവ ശാന്തമായ നഗര തെരുവുകളിൽ നിന്നും, മറ്റു പലതും ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുമാണ്.
അമേരിക്കയിൽ ഞാൻ എങ്ങനെ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിച്ചു എന്നതിന്റെ കഥയാണിത്. ഇതൊരു ചെറിയ കഥയായി തോന്നാം, പക്ഷേ എനിക്ക്, അത് ഒരു വലിയ ഒന്നിന്റെ തുടക്കം കുറിച്ചു: സ്വന്തത്വം, സ്വാതന്ത്ര്യം, വീട് എന്നിവയിലേക്കുള്ള യാത്ര. 

സി.വി. സാമുവൽ, ഡിട്രോയിറ്റ്, മിഷിഗൺ

ഫേസ്ബുക്കിൽ വാർത്തകൾ അറിയാൻ പേജ് ലൈക്ക് ചെയ്യുക Facebook ലിങ്ക് 👇
ഫേസ്ബുക് പേജ് ലൈക്ക് ചെയ്യാൻ ഈ ലിങ്കിൽ (https://www.facebook.com/vachakam/) ക്ലിക്ക് ചെയ്തിട്ട് ലൈക്ക് / Follow ബട്ടൺ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക. ഒപ്പം vachakam.com ന്റെ YouTube ചാനൽ സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്യാനും മറക്കല്ലേ...
ചാനൽ ലിങ്ക്: https://www.youtube.com/channel/UCXRVmXRlpFL8TzgXtb8IIyw?sub_confirmation=1